X. ROLA ŚWIECKICH W KOŚCIELE
1. W ujęciu biblijnym
Jezus powiedział swoim uczniom następującą przypowieść: Królestwo niebieskie podobne jest do gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem, aby nająć robotników do swej winnicy. Umówił się z robotnikami o denara za dzień i posłał ich do winnicy. Gdy wyszedł około godziny trzeciej, zobaczył innych, stojących na rynku bezczynnie, i rzekł do nich: „Idźcie i wy do mojej winnicy, a co będzie słuszne, dam wam”. Oni poszli. Wyszedłszy ponownie około godziny szóstej i dziewiątej, tak samo uczynił.
Gdy wyszedł około godziny jedenastej, spotkał innych stojących i zapytał ich: „Czemu tu stoicie cały dzień bezczynnie?” Odpowiedzieli mu: „Bo nas nikt nie najął”. Rzekł im: „Idźcie i wy do winnicy!” A gdy nadszedł wieczór, rzekł właściciel winnicy do swego rządcy: „Zwołaj robotników i wypłać im należność, począwszy od ostatnich aż do pierwszych!” Przyszli najęci około jedenastej godziny i otrzymali po denarze. Gdy więc przyszli pierwsi, myśleli, że więcej dostaną; lecz i oni otrzymali po denarze. Wziąwszy go, szemrali przeciw gospodarzowi, mówiąc: „Ci ostatni jedną godzinę pracowali, a zrównałeś ich z nami, którzyśmy znosili ciężar dnia i spiekoty”.
Na to odrzekł jednemu z nich: „Przyjacielu, nie czynię ci krzywdy; czy nie o denara umówiłeś się ze mną? Weź, co twoje i odejdź! Chcę też i temu ostatniemu dać tak samo jak tobie. Czy mi nie wolno uczynić ze swoim, co chcę?” Mt 20, 1-16.
Jaki związek z rolą świeckich w Kościele ma ewangeliczna przypowieść?
Winnica w języku symboli biblijnych często oznacza Kościół. Przypowieść Jezusa obrazuje nam więc różne zaangażowanie w Kościele. Są osoby, które pracują z wielkim zaangażowaniem i oddaniem, np. osoby życia konsekrowanego, prezbiterzy..., którzy w pełnym wymiarze posługują w Winnicy Pana. Jednak również bardzo potrzebni Gospodarzowi Winnicy są inni, których zaangażowanie będzie owocne. Jesteśmy oczekiwani i zapraszani przez Pana. Na każdym etapie życia możemy powierzyć się dobroci, hojności i miłosierdziu Boga. Zawsze możemy odnaleźć swoje miejsce i rolę w Kościele.
W jaki sposób świeccy angażowali się w życie pierwotnego Kościoła?
Już apostołowie powołali do istnienia urząd diakonów, których pierwotnym zadaniem była koordynacja dzieł miłosierdzia, działalność charytatywna. Z kolei świątobliwym wdowom powierzano sprawy związane z przygotowaniem liturgii, czy opiekę nad chorymi. Tym co łączyło wierzących w Chrystusa u początków istnienia Kościoła, to żywe przekonanie, że nie ma tam miejsca na obojętność i przyjęcie postawy widza. Jeżeli więc jesteś w Kościele, to nie możesz być tylko widzem i konsumentem religijnych usług w parafii, ale ich współuczestnikiem i współtwórcą. Do ciebie też mówi Jezus: chodź i ty pracować do mojej Winnicy. Św. Paweł Apostoł wielokrotnie wspomina o swoich świeckich współpracownikach. W rozdziale 16 Listu do Rzymian znaleźć możemy cały katalog imion jego współpracowników z krótką charakterystyką ich apostolskiej działalności. Wymowny jest również fakt, że pierwszą szkołę katechetyczno-teologiczną w Aleksandrii założyli świeccy. Nie byłoby to możliwe, bez autentycznej gorliwości i dojrzałej tożsamości chrześcijańskiej
świeckich współpracowników.
2. Z nauczania Kościoła
Kim są świeccy w Kościele?
Pod nazwą świeckich rozumie się „wszystkich wiernych chrześcijan nie będących członkami stanu kapłańskiego i stanu zakonnego [...], mianowicie wiernych chrześcijan, którzy jako wcieleni przez chrzest w Chrystusa, ustanowieni jako Lud Boży i uczynieni na swój sposób uczestnikami kapłańskiego, prorockiego i królewskiego urzędu Chrystusowego, ze swej strony sprawują właściwe całemu ludowi chrześcijańskiemu posłannictwo w Kościele i w świecie” (LG 31).
Jaka jest rola świeckich w Kościele?
Trzeba, by świeccy przede wszystkim odkryli, że są w pełni członkami Kościoła, do którego zostali wcieleni przez sakrament chrztu św. Świecki to człowiek, który przez chrzest jest członkiem Ludu Bożego, a swoje powołanie realizuje żyjąc w świecie. Pragnienie takiego odkrywania tożsamości przez wiernych jasno wyraził papież Pius XII, który w 1946r. powiedział, że świeccy „powinni mieć coraz głębszą świadomość, że nie tylko należą do Kościoła, ale że są Kościołem”. Codzienność wierzącego ma być jego obecnością zarówno we wspólnocie Kościoła jak i w świecie.
Do czego są powołani świeccy w Kościele?
Na mocy chrztu, wierni stają się uczestnikami życia Kościoła. Istnieją dziedziny życia Kościoła, w których konieczne jest zaangażowanie świeckich. Pierwsza z tych dziedzin to aktywny udział w Eucharystii. Choć jest w niej niezbędny udział kapłana, to trzeba pamiętać, że jest ona dziełem wspólnotowym, „świętym obrzędem sprawowanym nie przez samego kapłana, ale przez całe zgromadzenie wiernych” (Christifideles laici 23). Wielu świeckich – dzieci, młodzież i dorośli – włączają się aktywnie w liturgię poprzez prowadzenie modlitw, czytania, śpiew, różne posługi sprawowane w naszych kościołach. Również poza liturgią świeccy spełniają swoją rolę w głoszeniu Słowa Bożego, jako katecheci, animatorzy wspólnot parafialnych, pracując w redakcjach czasopism religijnych, środkach przekazu, czy w różnego rodzaju dziełach, które podejmują, dając świadectwo swojej wiary. Wiele również mogą dokonać świeccy przez aktywny udział w inicjatywach duszpasterskich i społecznych, czy też będąc członkami rad duszpasterskich w parafii i w diecezji.
W jaki sposób mogę uczestniczyć w życiu Kościoła – mojej parafii?
Parafia jest miejscem, w której rozwija się poczucie wspólnotowości. Wierni świeccy coraz częściej włączają się we wspólnoty i stowarzyszenia religijne (np. Akcja Katolicka, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, harcerze, Domowy Kościół, Ruch Rodzin Nazaretańskich, Ruch Światło-Życie, Odnowa w Duchu Świętym, neokatechumenat...). W ten sposób rozwijają się duchowo i działają na rzecz parafii.
Na jakich zasadach powinno opierać się moje zaangażowanie w parafii?
Zaangażowanie osób świeckich we wspólnotę parafialną powinno opierać się na dwóch podstawowych zasadach: solidarności i sprzeciwu. Dla chrześcijanina oznacza to naśladowanie Chrystusa, który w całym swoim posłannictwie jest Emmanuelem, czyli „Bogiem z nami”, jest solidarny ze wszystkimi i solidarnie włącza się we wszystkie ludzkie sprawy. Jednocześnie oznacza naśladowanie Chrystusa, który jest znakiem sprzeciwu i Tym, któremu „sprzeciwiać się będą” (Łk 2, 34). Osoba świecka nie może przedkładać dobra własnego, przed dobro wspólnoty.
3. Dialog rodzinny wokół tematu
Rozmowę można pogłębić poszukując odpowiedzi na pytania:
- W jaki sposób uczestniczę w życiu mojej parafii?
- Czy wiem jakie wspólnoty działają w mojej parafii i czy należę do jakiejś z nich?
- W jaki sposób troszczę się o dobro wspólnoty parafialnej?
- Czy czuje się częścią Kościoła – wspólnoty parafialnej?
4. Świadek wiary: bł. ks. Jerzy Popiełuszko
Ur. w 1947 w Suchowoli na Podlasiu. Był m.in. duszpasterzem służby zdrowia i młodzieży, kapelanem Huty „Warszawa”, inicjatorem Mszy św. za Ojczyznę w stanie wojennym i pielgrzymek ludzi pracy na Jasną Górę, które gromadziły tysiące osób. W nauczaniu podejmował aktualne problemy moralne i polityczne, bronił prawdy i godności człowieka. Był atakowany i wielokrotnie przesłuchiwany przez aparat władzy państwowej. Jego dewizą były słowa z Pisma Świętego: „Zło dobrem zwyciężaj”. 19 października 1984 został porwany przez oficerów SB w Górsku k. Torunia i zamordowany. Pochowany na terenie kościoła św. Stanisława Kostki w Warszawie.
Módlmy się:
Wszechmogący wieczny Boże, Ty w swojej
Opatrzności uczyniłeś bł. Jerzego, prezbitera,
niezłomnym świadkiem Ewangelii miłości wejrzyj
na jego męczeńską śmierć w obronie wiary
oraz godności człowieka i przez jego przyczynę
spraw, byśmy żyli w prawdziwej wolności i zło
dobrem zwyciężali. Przez naszego Pana Jezusa
Chrystusa Syna Twojego, który z Tobą żyje i króluje
w jedności Ducha Świętego, Bóg przez wszystkie
wieki wieków. Amen.samego źródła Miłości,
do Jezusa, abym zawsze tylko Jemu ufał(a)
i wierzył(a). Amen!
5. Warto...
Pomodlić się w intencji Ojczyzny.
