OSOBA DUCHA ŚWIĘTEGO

1. Wprowadzenie

Objawienie Ducha Świętego jako odrębnej Osoby Trójcy Przenajświętszej, na przestrzeni wielu wieków, następowało stopniowo. Księga Rodzaju mówi o Duchu Bożym, obecnym w dziejach stworzenia (Rdz 1,2). On działał następnie w osobach prowadzących lud Boży – Mojżeszu, Jozuem, sędziach, królach i prorokach – uzdalniając ich do pełnienia posługi. Duch Święty jest obecny przy wszystkich najważniejszych wydarzeniach życia ziemskiego Chrystusa.

To za sprawą Ducha Świętego, następuje Wcielenie Syna Bożego. Podczas chrztu Chrystusa w Jordanie, Duch Święty zstępuje na niego w postaci gołębicy. Chrystus przemawiając w synagodze, odnosi do siebie słowa z Księgi proroka Izajasza: Duch Pański spoczywa na mnie (Iz 61, 1) Przed Wniebowstąpieniem Chrystus obiecuje posłać Ducha Świętego, aby wspierał Kościół, co nastąpiło w dniu Pięćdziesiątnicy.

Po otrzymaniu Ducha Świętego apostołowie zaczęli odważnie i publicznie głosić Chrystusa zmartwychwstałego, najpierw w Jerozolimie, a następnie w innych miastach i miejscowościach.

2. Kim jest Duch Święty

W Trójcy Przenajświętszej Duch Święty jest uosobioną miłością Ojca do Syna oraz uosobioną miłością Syna do Ojca. Dlatego też wszelka łaska i błogosławieństwo, będąc owocami tej miłości, docierają do nas od Ojca przez Syna w Duchu Świętym, począwszy od łaski uświęcającej. Łaska uświęcająca jest nowym nadprzyrodzonym życiem w naszych duszach, udzielonym nam najpierw w Sakramencie Chrztu, a następnie w Bierzmowaniu, napełniając nas siedmioma darami (mądrością, rozumem, radą, męstwem,  umiejętnością, pobożnością i bojaźnią Bożą).

Pan Jezus zaznacza, że to nowe życie Boże staje się naszym udziałem w wyniku naszego duchowego zrodzenia z tej, którą Chrystus ustanowił naszą Matką za przyczyną słów „oto Matka Twoja” (J 19,27). To Ona kształtuje nas na wzór swojego Syna.

Wraz z Ojcem i Synem Duch Święty odbiera uwielbienie i chwałę, ponieważ posiada tą samą boską naturę, co Ojciec i Syn. Chrystus nazywa Go Duchem Prawdy (por. J 14,13), ponieważ Duch Święty świadczy i poucza o tym, kim Bóg jest oraz przypomina wszystko, co Syn Boży objawił w swojej Osobie i słowie o Ojcu, o nas i o całym stworzeniu.

Za przyczyną naszego sumienia, Duch Święty przekonuje nas, że każdy nasz grzech odnosi się do męki i śmierci Syna Bożego na Krzyżu. Z tej racji, gdy ktoś nazywa zło dobrem i domaga się o prawo do czynienia zła – popełnia grzech przeciwko Duchowi Świętemu, czyli odrzuca udzielającej się i oczyszczającej miłości Bożej, która jest Bożym miłosierdziem. To odrzucenie jest niewybaczalne (Mt 12,31).

3. Określenia i tytuły Ducha Świętego

Przed Męką i Zmartwychwstaniem, Pan Jezus zapowiadał przyjście Ducha Świętego. Nazwał Go „innym Parakletem”, czyli „innym Pocieszycielem”, „Rzecznikiem” lub „Orędownikiem”. Jest „innym Pocieszycielem”, bo pierwszym Pocieszycielem jest Chrystus jako jedyna wcielona Boska Osoba, wstawiająca się za nami u Boga Ojca. On daje Apostołom Ducha Świętego od Ojca, a za ich przyczyną – Kościołowi. 

Św. Paweł nazywa Ducha Świętego Duchem obietnicy (Ga 3,14), Duchem przybrania za synów (Rz 8,15), Duchem Chrystusa (Rz 8,11), Duchem Pana (2 Kor 3,17), Duchem Bożym (Rz 8,9), a św. Piotr nazywa Go Duchem chwały (1 P 4,14).

4. Symbole Ducha Świętego

Jednym z symboli Ducha Świętego jest podmuch wiatru. Chrystus powiedział: Wiatr wieje, kędy chce i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd pochodzi i dokąd zdąża. Tak jest z każdym, kto narodził się z Ducha (J 3, 8).

Symbolika wiatru ukazuje tajemniczość Bożego działania. Nikt z ludzi nie potrafi przewidzieć działania Ducha Świętego. On tchnie, kędy chce. Działanie Ducha Świętego rozpoznajemy po skutkach.

Pod postacią ognistych języków, Duch Święty zstąpił na Apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy. Duch Święty jak ogień - oczyszcza, ogrzewa, oświeca.

Symbolem Ducha Świętego jest gołębica. Gołębica jest symbolem łagodności i pokoju. Duch Święty przychodzi po to, by jednać, wnosić pokój i w sposób twórczy jednoczyć ludzi prawdziwą miłością. Kiedy św. Paweł mówi, że „wszyscyśmy w jednym Duchu zostali ochrzczeni” lub „napojeni jednym Duchem” (1 Kor 12,13), nawiązuje do wody, która symbolizuje Ducha Świętego.

Woda przede wszystkim jest źródłem życia oraz oczyszcza. Podobnie działa Duch Święty, który daje człowiekowi życie Boże poprzez łaskę uświęcającą. Innymi symbolami Ducha Świętego, o których również mówi Pismo Święte są: namaszczenie, obłok i światło, pieczęć, ręka, palec.

5. Dialog rodzinny wokół tematu

Dyskusji rodzinnej mogą pomóc proponowane pytania:

  • Co dla nas oznacza mieć relację z Duchem Świętym?
  • Czy podejmujemy działania, aby poznawać Osobę Ducha Świętego?
  • Jak często wzywam pomocy Ducha Świętego?
  • Czy dostrzegamy działanie Ducha Świętego w naszym życiu?
  • W jaki sposób czcimy Osobę Ducha Świętego?

6. Świadek wiary

Czas modlitwy i spotkanie rodzinne polecajmy Bogu przez wstawiennictwo św. s. Faustyny. Św. s. Faustyna Helena Kowalska, urodziła się 25 sierpnia 1905 r. jako trzecie z dziesięciorga dzieci, w ubogiej, rolniczej rodzinie. Mając 16 lat zaczęła pracować w mieście jako służąca, by zarobić na własne utrzymanie i pomóc rodzicom.

Jak ważne było dla niej życie duchowe, pokazuje fakt, że w umowie o pracę zastrzegła sobie prawo odprawiania dorocznych rekolekcji, codzienne uczestnictwo we Mszy św. oraz możliwość odwiedzania chorych i potrzebujących pomocy. Podczas jednej z rozmów z ks. Andraszem, kapłan pouczał s. Faustynę: „twoim głównym kierownikiem jest Duch Święty, my tylko możemy pokierować tymi natchnieniami, ale prawdziwym kierownikiem twoim to jest Duch Święty” (Dz 658). 

S. Faustyna przekazała światu wielkie orędzie Bożego Miłosierdzia oraz zachętę do całkowitego zawierzenia Bogu.

7. Świadectwo o Duchu Świętym

Jak wspominał św. Jan Paweł II, ważna role w odkrywaniu przez niego Ducha Świętego odegrał ojciec. „W wieku dziesięciu, dwunastu lat byłem ministrantem, ale muszę wyznać, że niezbyt gorliwym. Mój ojciec, spostrzegłszy moje niezdyscyplinowanie, powiedział pewnego dnia: »Nie jesteś dobrym ministrantem. Nie modlisz się dość do Ducha Świętego«. I pokazał mi modlitwę ze zwykłej książeczki do nabożeństwa. Powiedział mi, abym tę modlitwę codziennie odmawiał. Tak też staram się robić do dziś […] Była to ważna lekcja duchowa, trwalsza i silniejsza niż wszystkie, jakie mogłem wyciągnąć w następstwie lektur czy nauczania, które odebrałem. Z jakim on przekonaniem do mnie mówił! Jeszcze dziś słyszę jego głos. Rezultatem tej lekcji z dzieciństwa jest moja encyklika o Duchu Świętym.” Ojciec Święty Jan Paweł II tę modlitwę polecił młodzieży na spotkaniu przy kościele św. Anny w Warszawie w 1979 roku. Powiedział wtedy: „Przyjmijcie ode mnie tę modlitwę, której nauczył mnie mój ojciec i pozostańcie jej wierni. Będziecie wówczas trwać w wieczerniku Kościoła, związani z najgłębszym nurtem jego dziejów”.

Modlitwa Jana Pawła II, którą polecił mu ojciec
Duchu Święty, proszę Cię
o dar Mądrości do lepszego poznawania Ciebie
i Twoich doskonałości Bożych,
o dar Rozumu do lepszego zrozumienia ducha
tajemnic wiary świętej,
o dar Umiejętności, abym w życiu kierował się
zasadami tejże wiary,
o dar Rady, abym we wszystkim u Ciebie szukał
rady i u Ciebie ją zawsze znajdował,
o dar Męstwa, aby żadna bojaźń ani względy
ziemskie nie mogły mnie od Ciebie oderwać,
o dar Pobożności, abym zawsze służył Twojemu
Majestatowi z synowską miłością,
o dar Bojaźni Bożej, aby żadna bojaźń ani względy
ziemskie nie mogły mnie od Ciebie oderwać.

Wierność tej modlitwie przyniosła życiu Wojtyły, a co za tym idzie – całemu Kościołowi – kapitalne skutki. Dlatego w rozmowie z Frossardem przypominał: „Gdy nie umiemy modlić się tak jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami (Rz 8, 26). […] W ostatecznej instancji to zawsze Duch Święty tłumaczy naszą modlitwę – która nas przewyższa”.

2020 rodzina zjednoczona na modlitwie 2019 rodzina zjednoczona na modlitwie 2018 rodzina zjednoczona na modlitwie 2017 rodzina zjednoczona na modlitwie 2016 rodzina zjednoczona na modlitwie

Wizyt:

DziśDziś342
TydzieńTydzień1417
OgółemOgółem873115