1. W święta Bożego Narodzenia słyszymy słowa Anioła Pańskiego: Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, (...) dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz Pan (Łk 2, 10-11). Pasterze po wysłuchaniu orędzia anioła podejmują drogę wiary.
A więc usłyszeli o narodzeniu Zbawiciela, uwierzyli, udali się pośpiesznie do Betlejem i ujrzeli Dziecię Jezus. Przekonali się, że to, co powiedział anioł, jest prawdą. Dlatego wrócili z radością, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli. Stali się aniołami, czyli głosicielami tej radości, która jest przeznaczona dla wszystkich ludzi. Stali się zwiastunami Dobrej Nowiny o przyjściu Zbawiciela na świat i pomagają innym spotkać Tego, którego ujrzeli.
W te dni powtarzamy za Apostołem Narodów: Ukazała się łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom (Tt 2, 11). Tą łaską, która ukazała się światu, jest Jezus Chrystus, narodzony z Maryi Dziewicy prawdziwy człowiek i prawdziwy Bóg. On przyszedł na świat, aby wyzwolić nas z niewoli grzechu, aby zbawić, towarzyszyć nam w ziemskiej wędrówce, swoim Słowem oświecać drogę, obdarzać swoim miłosierdziem, karmić swoim Ciałem, by nas zaprowadzić do domu Ojca.
W tym świątecznym czasie zachęcam Was, Drodzy Diecezjanie, słowami pasterzy: Pójdźmy do Betlejem i oddajmy Mu pokłon! Jest to zachęta do wyjścia, pójścia do Betlejem na spotkanie z nowonarodzonym Jezusem. Idźmy razem w gronie rodzinnym i najbliższych, aby oddać pokłon Jezusowi zrodzonemu z Niewiasty, naszemu Zbawicielowi.
2. Klęcząc przy żłóbku, módlmy się, prosząc: O Maryjo, ukaż nam Zbawiciela świata! Ona pokazuje na Dzieciątko Jezus owinięte w pieluszki i złożone w żłobie. Jak pasterze i Mędrcy ze Wschodu rozpoznajmy w Nim naszego Zbawiciela, oddajmy Mu pokłon i ofiarujmy Mu dary. W tym czasie niech zrodzi się w nas jeszcze większe pragnienie przyjęcia tego daru, którym jest Bóg w ludzkim ciele. Poddajmy się Jego mocy, która czyni nas dziećmi Bożymi.
Zatrzymajmy się przy Nim w milczeniu i dziękujmy Bogu Ojcu, że dał nam Jezusa, swojego Syna jako Zbawiciela. Wpatrując się w Jego oblicze, uczmy się od Niego miłości i miłosierdzia. Wsłuchujmy się w Jego Słowo, które zawiera wezwanie do odpowiedzialności za każde ludzkie życie, za losy drugiego człowieka.
Klęcząc przy żłóbku betlejemskim, zaprośmy nowonarodzonego Jezusa do naszego serca. Bo tylko temu, kto znajdzie miejsce w swoim sercu dla Jezusa, nie zabraknie miejsca dla bliźnich, dla spraw ważnych, szlachetnych, pięknych i dobrych. Niech On wzmocni naszą wiarę, która pozwoli nam dostrzec Go w każdym człowieku.
3. Spotykając się z nowonarodzonym Jezusem, jako dzieci Boże razem z Nim wołajmy do Boga: Abba, Ojcze! Jako dzieci jednego Ojca zwracajmy się do siebie w te dni pełne radości i dobra z najpiękniejszymi słowami życzeń, jakie dyktuje serce. Zachęcam Was wszystkich do wychodzenia z gestem wyciągniętej ręki do siebie nawzajem z tradycyjnym opłatkiem. Jest to chleb, dar Boga i owoc pracy ludzkiej, który służy życiu. Chleb ten nabiera szczególnej wymowy, kiedy na głos kapłana staje się chlebem życia wiecznego, Ciałem Chrystusa.
Życzę Wam, abyście spotykali się z Chrystusem w Eucharystii, poznali ten Boży dar i na nowo odkryli jego wartość. On uzdalnia nas do pokonania trudności dnia codziennego w pielgrzymowaniu do Królestwa Bożego.
Niech w Waszych sercach zrodzi się silne pragnienie przyjmowania jak najczęściej Komunii świętej. Wiara i doświadczenie wielu świętych ukazuje nam przemieniającą moc Eucharystii. Ona uwalnia nas od wszelkich słabości i wad, pomaga walczyć z egoizmem i wybujałym indywidualizmem. Ona chroni przed tym wszystkim, co naprawdę nas pomniejsza i upokarza.
4. Będąc dziećmi jednego Ojca, umocnieni Eucharystią, wychodźmy w te dni do siebie nawzajem z najpiękniejszymi słowami Dobrej Nowiny o Jezusie Chrystusie – jedynym Zbawicielu świata. On nas posyła do siebie nawzajem, mówiąc: Idźcie i głoście! Idźcie z radością jak pasterze, którzy usłyszeli, uwierzyli, ujrzeli Zbawiciela świata i stali się radosnymi głosicielami przyjścia Boga na świat. Zatem idźmy i nieśmy naszym najbliższym i aż po krańce ziemi tę wspaniałą nowinę: Widzieliśmy Pana! Dajmy o Nim świadectwo, dzieląc się z bliźnimi radością spotkania z Jezusem Chrystusem.
Idźmy i nieśmy Chrystusa do innych z taką samą gorliwością i entuzjazmem jak pasterze, Mędrcy ze Wschodu, jak pierwsi chrześcijanie. Niech głoszenie Ewangelii ożywi naszą wiarę, rozpali zapał misyjny i przyczyni się do odnowy Kościoła ełckiego. Niech uczyni naszą diecezjalną wspólnotę wiary gorliwym głosicielem i świadkiem Chrystusa.
Nie możemy być spokojni, patrząc na nasze rodziny, parafie, sąsiedztwa, miejsca pracy i dostrzegając tylu ludzi, którzy zapomnieli o Ewangelii i oddalili się od niej, odeszli od Kościoła i nie widzą Chrystusowego światła na swojej drodze.
Niech dzięki Waszemu głoszeniu Ewangelii rodzi się Bóg w ludzkich sercach. Niech budzi się pragnienie odnalezienia Boga i doświadczenia Jego obecności w świecie i w swoim życiu. Bo tam, gdzie rodzi się Bóg, tam rozkwita miłosierdzie, którego tak bardzo wszyscy potrzebujemy. Tam, gdzie rodzi się Bóg, tam rodzi się nadzieja, bo żeby prawdziwie żyć, potrzebujemy nadprzyrodzonej i ludzkiej nadziei. Pomagajmy sobie nawzajem odnaleźć źródło nadziei w Jezusie Chrystusie.
Życzę Wam przeżywania z głęboką wiarą świąt Bożego Narodzenia w gronie rodzinnym i we wspólnocie parafialnej. Ten błogosławiony czas Świąt służy ożywieniu miłości między ludźmi, świadczeniu sobie wzajemnej miłości miłosiernej, zapominaniu uraz, przezwyciężaniu nienawiści. Trwajcie w prawdzie i łasce, w pokoju i radości, w dzieleniu się tą radością z innymi.
Do tych życzeń pragnę dołączyć moją modlitwę, upraszając Boże błogosławieństwo nie tylko na te świąteczne dni, ale na cały 2017 rok.
Z serca błogosławię: w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
+ Jerzy Mazur SVD
Biskup Ełcki
 Orędzie Biskupa Ełckiego Jerzego Mazura | [ ] | 39 kB |