Rozdział I: Niedzielna Eucharystia – radosne spotkanie w rodzinie

1. Wprowadzenie 

Niedziela jest szczególnym dniem, gdy rodzina ma szanse spotkania się przy wspólnym posiłku. Wtedy jest okazja rozmowy, okazywania sobie miłości i budowania wspólnoty przy rodzinnym stole. Właśnie w niedzielę Chrystus zaprasza nas, rodzinę dzieci Bożych do spotkania przy innym stole – stole Eucharystii, przy którym On sam karmi nas swoim Słowem i swoim Ciałem. 

Gromadzimy się na Mszę św. niedzielną nie dlatego, że mamy taką ochotę, ani też dlatego, że dobrze się tam czujemy. Zaprasza nas Chrystus i to jest jedyna poważna przyczyna, dla której udajemy się na niedzielne świętowanie. Zaproszenie to więcej znaczy niż wszystkie motywy osobiste. Od chwili chrztu św. Bóg nas wybrał, jesteśmy Jego dziećmi, co upoważnia nas i równocześnie zobowiązuje do udziału we Mszy św.

2. Dzień Pański w ujęciu biblijnym

Istota dnia świętego wiąże się zarówno w chrześcijaństwie, jak i judaizmie z pojęciem stworzenia. Judaizm uważa za dzień święty sobotę, gdyż zgodnie z przekonaniem opartym na opisie stworzenia świata (Rdz 1,1 – 2,4a) w ten dzień Bóg odpoczywa po dziele stworzenia świata. Podstawowym aspektem idei dnia świętego jest przede wszystkim naśladowanie Boga w odpoczynku i wezwanie do spojrzenia na swoje życie oraz prace dokonywane w ciągu tygodnia, by ocenić, czy były one bardzo dobre, dobre, czy może trzeba coś poprawić. Jest to także dzień kiedy rodzina spotyka się przy dwóch ołtarzach. Przy ołtarzu w kościele i przy domowym ołtarzu, jakim jest stół - miejsce spojrzenia sobie w oczy, refleksji i wzmocnienia relacji.

Chrześcijaństwo przejęło z judaizmu ten aspekt dnia świętego, natomiast naniosło na niego swój specyficzny rys, którym jest przekonanie, że każdy wierzący jest nowym stworzeniem (zob. 2 Kor 5,17; Ga 6,15;). Temat ten zakorzeniony jest w Starym Testamencie. Szczególnie podkreśla go prorok Izajasz, który na określenie wybawienia Izraela oraz sprowadzenia go z powrotem do jego ziemi używa słowa „stworzył” (Iz 41,20). Ta nowa godność chrześcijanina wypływa z faktu odkupieńczej śmierci Jezusa na krzyżu i Jego zmartwychwstania. Ponieważ to drugie dokonało się zgodnie z przekazami ewangelicznymi w niedzielny poranek, chrześcijanie świętują początek nowego statusu ludzi względem Boga właśnie w ten dzień.

Ten nowy status ludzi to wolność. W Dekalogu odnośnie dnia odpoczynku znajdujemy stwierdzenie, że jest to znak wolności. Izraelici byli niewolnikami w Egipcie i nie mieli dnia świątecznego. Gdy wyszli z niewoli, mogli mieć taki dzień, dzień odpoczynku i czas na świętowanie w gronie rodzinnym. Niedziela jest więc oznaką wolności. W Księdze Apokalipsy Jezus objawia się św. Janowi w Dzień Pański, czyli w niedzielę (Ap 1,10), co podkreśla rangę tego dnia, który jest czasem spotkania z Bogiem, doświadczeniem Jego tajemnicy i dniem spotkania z Jego Słowem.

3. Świętowanie Dnia Pańskiego 

Eucharystia jest źródłem i punktem kulminacyjnym działalności i życia wspólnoty. Niedziela jest dniem, w którym chrześcijanin odnajduje eucharystyczną formę swojej egzystencji, dzięki której jest on stale wzywany, aby żyć. Wierni, uczestnicząc w niedzielę we wspólnej celebracji Mszy św., składają świadectwo przynależności do Chrystusa i Jego Kościoła oraz wierności Chrystusowi i Kościołowi. Tym samym potwierdzają swoją komunię w wierze i miłości, świadczą o świętości Boga i nadziei zbawienia, a także umacniają się pod przewodnictwem Ducha Świętego.

Niedzielna celebracja Eucharystii stanowi centrum życia Kościoła (KKK 2177). Przykazanie kościelne określa i precyzuje prawo Pańskie,i

„w niedzielę, oraz w inne dni świąteczne nakazane, wierni są zobowiązani uczestniczyć we Mszy św.”

Człowiek, który nie karmi się Słowem Bożym i nie czerpie siły z Chleba Eucharystycznego jest słabym i ulega różnym pokusom. Świętowanie dnia Pańskiego polega także na

„powstrzymaniu się od wykonywania tych prac i zajęć, które utrudniają oddawanie Bogu czci, przeżywanie radości właściwej dniowi Pańskiemu, oraz korzystanie z należnego odpoczynku duchowego i fizycznego.” (KKK 2193).

Pogoń za zyskiem powoduje, że ludzie nie mają czasu na Boga.

4. Pamiętaj, abyś Dzień Święty święcił… 

Już w czasach apostolskich niedziela była dniem, kiedy chrześcijanie spotykali się „na łamaniu chleba” czyli na Eucharystii. Msza św. jest więc od początku historii Kościoła sercem obchodów każdej niedzieli, centrum świętowania Dnia Pańskiego. Jeśli niedzielna Msza św. jest dla wierzącego czymś mało ważnym, zapominanym i zaniedbywanym, to znak, że jego wiara jest słaba, chora i umierająca. Centrum wiary stanowi bowiem spotkanie z Bogiem w Chrystusie, a szczytem takiego „spotkania” jest Msza św. Jeśli więc ktoś nie traktuje poważnie spotkania, to i Osoba, którą spotyka, nie jest przez niego otaczana wystarczającym szacunkiem. Tego szacunku uczymy się od najmłodszych lat i ogromne znaczenie ma przykład rodziców. Jeśli nie ma wyrobionego nawyku, opartego na dobrym przykładzie, to kiedy przyjdzie zwykła codzienność, brak czasu i chęci - bardzo trudno będzie się przełamać, by w niedzielę pójść do kościoła.

Niedziela jest też szczególnym dniem troski o życie rodzinne, autentyczne bycie ze swoimi. Jest to również dzień pogłębiania solidarności z innymi. Dzień Pański, dzień szczególnej bliskości Boga ze swoim ludem, oznacza pobudzanie do działania w człowieku miłości Boga, a w konsekwencji bliźniego. 

5. Niedzielna Msza św. - darem jedności

Eucharystia podprowadza nas pod nowe myślenie, które można ująć następująco: „nie tyle należy zastanawiać się nad tym, kim jestem, lecz potrzeba myślenia o tym, kim mogę być” na wieki. Msza św. niedzielna jest dniem pojednania z Bogiem, z sobą, z innymi, dniem wzrastania człowieka w autentyzmie.

Bóg przekazuje nam przez swego Ducha swoje Słowo, byśmy w jego świetle poznali siebie, pozwolili się odnowić, a przede wszystkim poznać Jego zamiary wobec siebie. Podczas Mszy św. uczymy się odwagi podejmowania tego procesu. 

Dobrze przeżyta niedziela ma na celu pomóc w odzyskaniu jedności:

  1. z Bogiem poprzez modlitwę, udział we Mszy św.
  2. ze sobą poprzez refleksję, twórczy odpoczynek
  3. z drugim człowiekiem, z własną rodziną, przyjaciółmi, wspólnotą poprzez odwiedzenie znajomych, chorych, przyjmowanie innych

6. Świadectwo

Świadectwo 49 męczenników z Abiteny: W 304 roku, wbrew zakazowi cesarza Dioklecjana, nasi bracia w wierze zebrali się w niedzielę w domu Emeritusa, by odprawić Eucharystię. Zostali jednak aresztowani. Przesłuchujący ich rzymski urzędnik pytał, dlaczego złamali zakaz cesarza. „Uczyniliśmy to, ponieważ nie można zaniedbać tego, co należy do Pana” – odpowiedział prezbiter Saturnin. A gospodarz domu, w którym celebrowano Eucharystię, stwierdził: „Sine dominico non possumus” (nie możemy żyć bez niedzieli). Po
torturach zostali zamordowani. Woleli ponieść śmierć, niż opuścić niedzielną Eucharystię. Oddali życie za Chrystusa, a nie za niedzielę. Ale związek niedzielnej Eucharystii z Chrystusem był dla nich nierozerwalny i oczywisty.

7. Dialog rodzinny wokół tematu

  • Czy w niedzielę pamiętamy o świętowaniu? A może narzekamy, że znów przyszedł dzień, w którym nie wolno mi pracować i muszę iść do Kościoła?
  • Czy nie podejmujemy w niedzielę zajęć, które przeszkadzają w oddawaniu Bogu należnej czci, nie pozwalają radośnie jej przeżywać, służyć w tym dniu innym lub po prostu odpocząć?
  • Czy swoim zachowaniem nie przeszkadzam innym w niedzielnym świętowaniu? 
  • Ile czasu znajduję w niedzielę na pielęgnowanie więzi rodzinnych, koleżeńskich? 
  • Dlaczego dzisiaj u wielu chrześcijan nie ma pragnienia niedzielnej Eucharystii?

8. Wskazania

Bóg dał nam niedzielę, byśmy w troskach codzienności znaleźli czas dla siebie, swoich bliźnich i także dla Niego. Byśmy nie zapomnieli radosnego świętowania. Św. Jan Paweł II wielokrotnie przypominał polskim rodzinom o przestrzeganiu Bożego przykazania: „Pamiętaj, abyś dzień święty święcił”. Papież podkreślał, że udział w Eucharystii dla każdego chrześcijanina powinien być „sercem niedzieli”. Jest to powinność, której nie można pominąć, a przeżywać ją należy jako nie tylko wypełnienie obowiązku, ale jako niezbędny element prawdziwie świadomego życia chrześcijańskiego. Stąd tak ważne jest, by małżonkowie wspólnie z dziećmi uczestniczyli w Eucharystii.

W ten sposób jednoczą się wewnętrznie we wspólnocie rodzinnej oraz pogłębiają więź z Bogiem i Kościołem, czerpiąc siły do dawania świadectwa w wierze na co dzień, do życia wiarą oraz do budowania właściwych relacji z domownikami. Gdy brakuje świętowania niedzieli, człowiek nie odnajduje źródła jedności z Bogiem, z samym sobą, oraz innymi. Człowiek potrzebuje oparcia we wspólnocie. Najpełniej tworzy się ona w niedzielę, a jej źródłem jest Msza św. Brak właściwego przeżywania niedzieli stanowi wielkie zagrożenie dla życia rodzinnego, wspólnotowego, a przede wszystkim jest zagrożeniem dla relacji z Bogiem. Msza św. jest środowiskiem uczenia się mówienia do Boga i Jego słuchania. Święto, jakim jest niedziela, pozwala człowiekowi zdystansować się do codzienności.

9. Świadek wiary

Św. Jan Paweł II – ur. się w Wadowicach 18 maja 1920 r. Podczas chrztu nadano mu imiona Karol Józef. Szkołę podstawową ukończył w 1929 r. Po maturze rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wybuch wojny przerwał studia, a w latach 1940 - 1941 pracował fizycznie – w kamieniołomie i zakładach chemicznych. Jesienią 1942 r. wstąpił do Krakowskiego Seminarium Duchownego. Jego życie duszpasterskie było przygotowaniem do powołania na Stolicę Piotrową. 16 października 1978 r. został wybrany papieżem i przyjął imię Jan Paweł II. Czerpiemy z bogactwa jego nauczania:

„Człowiek wierzący, jeśli nie chce ulec naciskowi środowiska, musi znajdować oparcie w chrześcijańskiej wspólnocie. Jest zatem konieczne, aby sobie uświadomił, jak kluczowe znaczenie dla jego życia wiary ma zgromadzenie niedzielne. Jest naprawdę sprawą najwyższej wagi, aby każdy chrześcijanin uświadomił sobie, że nie można żyć wiarą i w pełni uczestniczyć w życiu chrześcijańskiej wspólnoty, jeśli nie bierze
się regularnie udziału w niedzielnym zgromadzeniu eucharystycznym”.

10. Modlitwa

Dziękujemy Ci, Panie Jezu,
za łaskę uczestniczenia we Mszy św. w każdą niedzielę i za
Przyjmowanie Twego Eucharystycznego Ciała.
Dziękujemy za pouczenie w Liturgii Słowa,
za cud przemiany chleba i wina,
za Twoją obecność w Komunii Świętej.
Chcemy coraz pełniej poznawać Boże tajemnice,
rozumieć wolę Ojca, który jest w niebie,
być wiernym swojemu powołaniu.
Prosimy o światło i moc łaski,
o ducha miłości, ofiary i modlitwy,
o umiejętność niesienia życiowego krzyża.
Pozwól nam i pomóż, przyjść ponownie do Ciebie
i bądź przy nas w ostatniej chwili życia.
Amen

Wizyt:

DziśDziś215
TydzieńTydzień1290
OgółemOgółem872988